Eleştiri
Kitabın yazarına göre camp tarzın ortaya çıkmasını sağlayan temel unsur, dedikodu üzerinden şekillenen queer bir jargonun varlığı. Bu açıdan 50’ler Amerika’sıyla, günümüz Türkiye arasında...
Ne arıyorsun?
Monolitik, kakofonik ve kaotik: İstanbul Büyükşehir Belediyesi kültür politikaları, stratejisi ve programları
Black Lives Matter’ın ardından Porto Riko’da bütünleşmeci ırkçılık ve güncel sanat
Sergileme politikalarında feminist küratoryal metotlar
Glasgow Kadın Kütüphanesi ve Outburst Festival WOW İstanbul’da
WOW İstanbul katılımcıları anlatıyor
Nejbir Erkol’un Goethe-Institut Ankara, Galeri Vitrin’de sergilenen Bir Toprak Yaratmak adlı yerleştirmesi, bir kişisel mit yaratma hikâyesi
Ertuğrul Güngör ve Faruk Ertekin’in içinde yaşadıkları coğrafyanın kültüründen etkilenen son dönem üretimleri ve Anna Laudel İstanbul’da devam eden sergileri “Untraditional” üzerine.
Gizem Akkoyunoğlu'nun Sanatorium'da gerçekleşen "Kudretin Silüetleri" sergisini Oğuz Karayemiş değerlendirdi.
Mimar, sanatçı Özden Demir, Serkan Aka’nın Schneidertempel’da gerçekleşen, ses düzenekleri ve buluntu nesne enstalasyonlarından oluşan sergisini ele aldı.
Kitabın yazarına göre camp tarzın ortaya çıkmasını sağlayan temel unsur, dedikodu üzerinden şekillenen queer bir jargonun varlığı. Bu açıdan 50’ler Amerika’sıyla, günümüz Türkiye arasında...
Hem yazı dizisi hem sergi olarak Ak-sayanlar tek başına özgüne ulaşan yaratıcı enerjinin, ikili deneyim alanında nasıl dönüştüğünü görmek açısından önemliydi.
Neoliberalizmin açmazlarının, kolonyalizmin kılık değiştirmiş halinin ve heteronormatif baskının izlerini kitsch üzerinden takip etmek isteyen güncel çabayı baş etmesi zor bazı sorunlar da bekliyor.
Küratörün kendini bilerek otorite olarak konumlandırdığı bir düzlemde, sanatçıların isyancı olarak yer aldığı, iktidar ile hedef gösterilen azınlık arasındaki gerilimin mikro bir örneğini görüyoruz.
Yayınlanmasıyla beraber sanat tarihi anlatısını değiştiren Linda Nochlin'in "Neden hiç büyük kadın sanatçı yok?" makalesini bugünden değerlendiren bir soruşturmayla tekrar düşünüp tartışmaya açıyoruz.
Can Küçük’ün Hav Hav Hav Hav Hav sergisi, ne göğe ne yere ait olan arafta kalmış ama özgürlüğüne de kavuşmuş nesnelerden kurulu bir dünya...
AVTO’da sergilenen Cevat Kurtuluş’un 8 mm film evrakı üzerine bir deneme.
Yola birlikte çıkmamışlardı… Belki de milat sayılabilecek, Halı Atölyesi tanışıklığı bir araya getirdi onları. Halı Atölyesinde karşılaştılar, halıda sohbet ettiler. Derken birbirlerine denk geldiler.
Güncel sanatın sıkışmış doğası içinde sürgit görme biçimlerine ve gösterim rejimlerine bir itirazın aracısı olarak geleneksel sanatların daha etkin ve saygın kullanımı mümkün mü?
Sıra dışı bir yılı geride bırakırken sanat yazarlarına sorduk, 2020 yılında gördüğünüz sergilerden sadece birini önermeniz gerekse bu hangisi olurdu?